راقبه از نگاه روایات
در احادیث بسیاری می توان امر به مراقبه را مشاهده کرد که از باب نمونه چند روایات ذکر می شود :
در حدیثى از رسول خدا(صلى الله علیه وآله) مى خوانیم که در تفسیر احسان (در آیه شریفه اِنَّ اللّهَ یَأمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الاِْحْسان) فرمود: « اَلاِحْسانُ اَنْ تَعْبُدَ اللّهَ کَاَنَّکَ تَراهُ فَاِنْ لَمْ تَکُنْ تَراهُ فَاِنَّهُ یَراکَ»[۱] نیکوکارى به این است که آن چنان خدا را پرستش کنى که گویى او را مى بینى، و اگر تو او را نمى بینى او تو را مى بیند.
یکی از مهمترین شاخه های زبان شناسی، بحث معناشناسی است که متاسفانه در نگاه سنتی ما چنین مباجثی را نمی توان به طور کامل دید. در مطالعاتی که در افکار ایزوتسو داشتم، مطالعاتی را در حیطه معناشناسی نیز داشتم که به ناگاه با جزوه خوبی از استاد دکتر پاکتچی مواجه شدم که آن را در انتهای این نوشتار آورده ام.
مسئله مهدهای کودک چند وقتی بود، ذهنم را مشغول کرده بود که این نهاد تربیتی(که به غلط آن را نهاد تربیتی بیان می کنند و موردی است وارداتی از غرب) امروزه به عنوان یک امر پذیرفته شده در بین جامعه ما در حال جاانداختن خویش است و جدای از آن نیز در جامعه مذهبی ما نیز این یک امر پذیرفته شده و لازمی تلقی می شود.
امروزه به خاطر نداشتن سبک زندگی، ما هر، آنچه به عنوان مورد جزئی ای که وارد زندگیمان می شود آن را به عنوان سبکی برای زیستن خویش می پذیریم. روزی به دنبال طب سنتی، روزی به دنبال طب اسلامی، روزی به دنبال وارد کردن آشپزخانۀ اپن در ساختار مهندسی ساختمانی خویش هستیم و روز دیگری به دنبال یاد گرفتن غذاهایی با سبک های هندی و اروپایی هستیم و جان کلام آنکه نمی دانیم چه کنیم .
